W poszukiwaniu śladów praojca rodu Gofryk dotarłem do początków XVIII wieku. Ojciec najstarszego znanego przodka, o którym są zapisy w księgach parafialnych urodził się prawdopodobnie w latach dwudziestych lub trzydziestych.
Królestwo – Rzeczpospolita Obojga Narodów
potocznie: Polska, I Rzeczpospolita lub Rzeczpospolita szlachecka – państwo złożone z Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego powstałe w roku 1569 na mocy unii lubelskiej, przestało istnieć w wyniku traktatów rozbiorowych w 1795 roku.
Historia rodziny Gofryk zaczyna się w Bełz, gdzie przyszli na świat Łukasz Gofryk (1757 r.), Aleksander Gofryk (ok. 1761r.) i Mateusz Gofryk. Mateusz zapewne był najstarszy, ponieważ jego żona Ewa z domu Dorosz, urodziła się w 1754r. Możliwe, że Łukasz, Aleksander i Mateusz byli braćmi (lata urodzeń zgadzają się z taką hipotezą i wszyscy pochodzą z Bełza), i nie ma też śladów o ojcu żadnego z nich. Jeśli nie byli braćmi, to ich ojcowie powinni już nimi być. Zatem przełom XVII/XVIII w. kiedy pierwszy przodek rodziny przyjął/otrzymał nazwisko Gofryk.
Praktyka nadawania nazwisk na terenach Polski sięga czasów schyłku średniowiecza, jednak nie od początku dostawali je wszyscy. Jako pierwsza nazwisk zaczęła używać szlachta, co wynikało z potrzeby dokładnej identyfikacji osób, gdy zajmowano się kwestiami dotyczącymi posiadania, dziedziczenia i prowadzenia transakcji handlowych. Dopiero później z tych samych powodów nazwiska zaczęły być potrzebne także mieszczanom, a później i chłopom. W przypadku tych ostatnich proces nadawania nazwisk trwał nawet do końca XVIII i początku XIX wieku, gdy zaborcy wprowadzili prawa, które nakładały na wszystkich obowiązek posiadania nazwiska.
Miejscowość Bełz, ówcześnie miasto wojewódzkie, stolica tzw. Palatinatus Belzens, jak po łacinie na starych mapach określano to województwo.
Mapa Tobiasa Mayera z 1757 roku, potwierdza, że wówczas tereny te należały do Regni Poloniae czyli Królestwa Polskiego a dokładniej, Rzeczpospolitej Obojga Narodów, a potocznie określane były jako Kresy Wschodnie.
Łukasz był dwukrotnie żonaty i miał aż siedmioro dzieci. Aleksander a Mateusz eeee.
Zabór austriacki
Najmłodszy z synów, Jan Gofryk, pojął za żonę Mariannę Błaszkiewicz w Busku w 1825 roku, już po rozbiorach Rzeczypospolitej, kiedy Busk znajdował się pod zaborem austriackim. Jan i Marianna osiedlili się w Busku, gdzie przyszło na świat ich syn Paweł.
II Rzeczpospolita i I wojna światowa
Paweł Gofryk doczekał uzyskania niepodległości w 1918 roku po I wojnie światowej, jednak zmarł już w 1922 roku w Busku, w województwie tarnopolskim. Jego syn, również Jan Gofryk, zdecydował się opuścić Kresy Wschodnie wraz z rodziną podczas II wojny światowej, tuż przed nasileniem działań UON-B i UPA na Wołyniu wobec ludności polskiej.
II wojna światowa
Jan wraz z trzema synami, Kazimierzem, Henrykiem i Bolesławem, przemieszczał się wraz z cofającą się armią niemiecką i frontem wschodnim przed ofensywą armii czerwonej. Ostatecznie dotarli do Grębowa, gdzie Jan zmarł na chorobę i został pochowany. Jego synowie wraz z matką i swoimi żonami postanowili kontynuować swoją drogę na zachód, osiedlając się w Branicach.
Historia rodziny Gofryk to historia ludzi, którzy przeżyli wiele trudnych czasów, w tym trudne czasy wojny i migracji. Przez pokolenia przetrzymywali swoje korzenie i rodzinną tradycję, zachowując jednocześnie pamięć o swoich przodkach i ich historii.