Łukasz Gofryk

Łukasz Gofryk prawdopodobnie syn Marty Gofryczki (ur. 1731r.), przyszedł na świat około 1757 roku w Bełzie, który wówczas znajdował się w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W tym czasie Rzeczpospolita borykała się z wewnętrznymi problemami i presją ze strony sąsiadujących mocarstw: Rosji, Prus i Austrii. Łukasz był dwukrotnie żonaty. Przed 1781 rokiem poślubił Helenę Harasymczuk (ur. 1759r.). Jego ślub miał miejsce w okresie, gdy odczuwalne już były skutki pierwszego rozbioru Polski (5 sierpnia 1772r.), co zapoczątkowało serię strat terytorialnych i wzrost niestabilności. Bełz znalazł się pod zaborem austriackim. Rodzina Łukasza musiała odnaleźć się w tych trudnych warunkach, wychowując dzieci w obliczu zmieniających się rządów i norm społecznych. Z Heleną mieli troje dzieci: Józefa (ur. 1782r.), Marię (ur. 3 lipca 1785r. i zmarłą jako dziecko) oraz drugą córkę, również Marię (ur. 29 marca 1788r.). Po urodzeniu drugiej córki, Helena zmarła 5 lutego 1789 roku, a miesiąc później, 7 marca 1789 roku, niestety przedwcześnie zmarła także druga córka Maria. Łukasz został z synem Józefem, który 5 listopada 1802r. założył rodzinę, poślubiając Teklę Filipowicz i mieli 9 dzieci. 4 synów (Eliasza, Mikołaja, Damiana i Jana) oraz 5 córek (Teklę, Katarzynę, Marię, Annę i Eudocję). Synowie Józefa zmarli wcześnie, jako dzieci, jedynie Mikołaj założył rodzinę z Anną Martynowicz ale z tego związku były cztery córki. Linia rodu Gofryk potomków Łukasza z Heleną wygasła.

31 maja 1789 roku w Bełzie, czyli dwa miesiące po śmierci żony Heleny, wdowiec Łukasz Gofryk wychowujący samotnie 7-letniego syna Józefa, ożenił się z Anną Piasecką (ur. około 1768r.). Z Anną doczekał się pięciorga dzieci: Bazylego (ur. 22 kwietnia 1793), Szymona (ur. 13 lutego 1796), Katarzyny (ur. 8 czerwca 1800), Jana (ur. 9 kwietnia 1803) oraz Apolonii. Drugi rozbiór Polski 23 stycznia 1793 roku, który nastąpił po ślubie Łukasza z Anną Piasecką, jeszcze bardziej ograniczył suwerenność Polski i pogłębił trudności ekonomiczne. Te wydarzenia z pewnością wpłynęły na dynamikę życia, ponieważ wiele rodzin zmagało się ze stratami i przesiedleniami spowodowanymi zmianami granic oraz napływem obcych rządów. Dzieci Łukasza i Anny Piaseckiej, rodzą się już po podpisaniu traktatu między cesarzową Katarzyną II Wielką (Imperium Rosyjskie) oraz królem Fryderykiem Wilhelmem II Pruskim z Królestwa Prus, na mocy którego Rosja i Prusy podzieliły terytorium Rzeczypospolitej, tym razem bez udziału Monarchii Habsburgów. Przyczyną tego tragicznego wydarzenia była porażka Polski w wojnie z Rosją w 1792 roku w obronie Konstytucji 3 Maja, upadek powstania Kościuszkowskiego (24 marca 1794 roku – 16 listopada 1794 roku) oraz przejęcie rządów w kraju przez targowiczan (konfederacja Targowicka).

Aż do śmierci Łukasza Gofryka w 1827 roku, Bełz znajdował się wciąż pod kontrolą Austrii po trzecim rozbiorze Polski w 1795 roku. Początek XIX wieku charakteryzował się wzrostem nacjonalizmu w całej Europie, w tym wśród Polaków, którzy dążyli do odzyskania tożsamości narodowej i autonomii. Ostatnie lata życia Łukasza Gofryka upłynęły w społeczeństwie zmagającym się ze skutkami okupacji i rodzącym się pragnieniem niepodległości, co położyło podwaliny pod przyszłe powstania i ruchy, które kształtowały polską historię.

Łukasz Gofryk zmarł 5 stycznia 1827 roku, w wieku 70 lat w Bełzie, gdzie został pochowany.