W poszukiwaniu śladów praojca rodu Gofryk dotarłem do początków XVIII wieku. Ojciec najstarszego znanego przodka, urodził się prawdopodobnie w XVII wieku albo wtedy otrzymał lub zapisano po raz pierwszy jego przezwisko. Najstarsze zapisy w księgach parafialnych, do których na razie dotarłem, sięgają lat dwudziestych i trzydziestych wieku XVIII.
Królestwo – Rzeczpospolita Obojga Narodów
potocznie: Polska, I Rzeczpospolita lub Rzeczpospolita szlachecka – państwo złożone z Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego powstałe w roku 1569 na mocy unii lubelskiej, przestało istnieć w wyniku traktatów rozbiorowych w 1795 roku.
Historia rodziny Gofryk zaczyna się jeszcze w czasach I Rzeczpospolitej. W miejscowości Bełz, przyszli na świat m.in. Mateusz Gofryk (ok. 1750r.), Teodor Gofryk (ok. 1751r.), Łukasz Gofryk (1757 r.), Jan Gofryk (przed 1760r.), Aleksander Gofryk (ok. 1761r.) oraz Szymon (ok. 1761r.) syn Jakuba (ok. 1724r.), . Możliwe, że Mateusz, Teodor, Łukasz, Jan i Aleksander byli braćmi (lata urodzeń zgadzają się z taką hipotezą i wszyscy pochodzą z Bełza), ale nie ma póki co śladów o ojcu żadnego z nich. Jeśli nie byli braćmi, to może ich ojcowie albo dziadkowie nimi byli. Zatem dla celów tej opowieści przyjmuję przełom XVII/XVIII w., kiedy to pierwszy przodek rodziny przyjął/otrzymał nazwisko Gofryk. (patrz – znaczenie/pochodzenie nazwiska Gofryk)
Obecnie Bełz to miasto o znaczeniu rejonowym w obwodzie lwowskim, rejonie sokalskim w Ukrainie. Jest położone nad rzekami Sołokiją i Rzeczycą, będących dopływami Bugu i należących do basenu Morza Bałtyckiego. 3 kilometry od miasta przebiega granica polsko-ukraińska, odległość do Czerwonogrodu wynosi 12 km, do Sokala 25 km, do przejścia granicznego w Hrebennem 40km zaś do Lwowa ok 70km.
Bełz ówcześnie to miasto wojewódzkie, stolica tzw. Palatinatus Belzens, jak po łacinie na starych mapach określano to województwo. To miasto z długą i burzliwą historią, którą w pigułce można poznać tutaj.
Mapa Tobiasa Mayera z 1757 roku, potwierdza, że wówczas tereny te należały do Regni Poloniae czyli Królestwa Polskiego a dokładniej, Rzeczpospolitej Obojga Narodów, a potocznie określane były jako Kresy Wschodnie.
Łukasz był dwukrotnie żonaty i miał aż siedmioro dzieci. Aleksander a Mateusz eeee.
Zabór austriacki
Najmłodszy z synów, Jan Gofryk, pojął za żonę Mariannę Błaszkiewicz w Busku w 1825 roku, już po rozbiorach Rzeczypospolitej, kiedy Busk znajdował się pod zaborem austriackim. Jan i Marianna osiedlili się w Busku, gdzie przyszło na świat ich syn Paweł.
II Rzeczpospolita i I wojna światowa
Paweł Gofryk doczekał uzyskania niepodległości w 1918 roku po I wojnie światowej, jednak zmarł już w 1922 roku w Busku, w województwie tarnopolskim. Jego syn, również Jan Gofryk, zdecydował się opuścić Kresy Wschodnie wraz z rodziną podczas II wojny światowej, tuż przed nasileniem działań UON-B i UPA na Wołyniu wobec ludności polskiej.
II wojna światowa
Jan wraz z trzema synami, Kazimierzem, Henrykiem i Bolesławem, przemieszczał się wraz z cofającą się armią niemiecką i frontem wschodnim przed ofensywą armii czerwonej. Ostatecznie dotarli do Grębowa, gdzie Jan zmarł na chorobę i został pochowany. Jego synowie wraz z matką i swoimi żonami postanowili kontynuować swoją drogę na zachód, osiedlając się w Branicach.
Historia rodziny Gofryk to historia ludzi, którzy przeżyli wiele trudnych czasów, w tym trudne czasy wojny i migracji. Przez pokolenia przetrzymywali swoje korzenie i rodzinną tradycję, zachowując jednocześnie pamięć o swoich przodkach i ich historii.